Wikingowie Ich Życie i Kultura

Ubiór

Przy okazji ubioru pojawia się ju�ź któryś raz pod rząd wyjątkowość kultury Wikingów. Nie chodzi jednak o jego specyfikę, co równie�ź jest z całą pewnością odmienne od innych, ale głównie o dbałość o wygląd. Okazuje się, �źe Skandynawowie byli pod tym względem niezwykle staranni. Kąpiele były na porządku dziennym, często równie�ź przebierano się. Większość domów posiadała łaźnię która słu�źyła właśnie temu celowi. Po dokonaniu kąpieli w łaźni, gdzie zazwyczaj stała wielka beczka z wodą, w której się kąpano, przechodzono do sauny. Para w niej była wytwarzana za pomocą polewania wodą roz�źarzonych kamieni. Dla jeszcze lepszego efektu bito się cienkimi witkami po plecach. Ubrania często były prane. Zamiast dzisiejszych proszków do prania stosowano inne, pochodzenia naturalnego, których jednym z podstawowych składników, mimo, �źe nie jest łatwo w to uwierzyć, było krowie łajno. Pranie odbywało się za pomocą pocierania ubraniem o drewnianą deskę w sposób podobny jak to później czyniono na tarach. Mę�źczyźni jako atrybut wojownika nosili zwykle starannie przystrzy�źone wąsy i brody. Ubiory nie były w �źaden sposób wyszukane (przynajmniej te zakładane na co dzień). Mę�źczyźni nosili koszule, spodnie, których jedyną chyba cechą charakterystyczną było to, �źe wiązano je w kostkach, czasem stroju dopełniała peleryna. Stroje kobiece to długie suknie, spódnice i fartuchy, wiązane w talii za pomocą jednego lub kilku pasków materiałowych lub rzemiennych. Na nogi zakładano pończochy wełniane, i pantofle lub buty z miękkiej, wyprawianej skóry. Tak wyglądał zwykły strój codzienny. W czasie świąt i uroczystości noszono jednak ubrania znacznie bardziej ozdobne. Często wykonane z wielokolorowych materiałów, lub te�ź pięknie wyszywane zgodnie z wikińską modą. Dodatkowy element dekoracyjny stanowiła przepiękna i bardzo misternie wykonana przez mistrzów złotnictwa bi�źuteria. Nosili ją zarówno mę�źczyźni, jak i kobiety, jako podkreślenie swego bogactwa i statusu. Uchodziła za przedmiot tak niezbędny, �źe wielokrotnie zabierano ją do grobu. Najczęstszym materiałem słu�źącym do wykonywania ozdób było srebro, ale nie brakowało równie�ź złota, które w znacznej większości pochodziło z rabunków dokonywanych na klasztorach i opactwach na zachodzie. Niektóre ozdoby wykonywano równie�ź z miedzi, �źelaza lub brązu, ale nie były to materiały tak wdzięczne dla oka jak srebro czy złoto. Wikińskie kobiety bardzo dbały o swój wygląd. Z reguły ubierały się w dwie suknie, długą i krótszą podobną do fartucha. Spięte one były tzw. zapinkami �źółwiowatymi. Jeden z kronikarzy arabskich będąc w mieście Hedeby około 950 r.n.e. napisał, �źe wikińskie kobiety robiły sobie makija�ź dookoła oczu, chcąc podkreślić swoją urodę. Zanotował te�ź, �źe wielu mę�źczyzn robiło to samo.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL